RORY GALLAGHER: EDGED BLUE

RORY GALLAGHER

 EDGED BLUE

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================

Γ.ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ:ΓΙΟΡΤΗ

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή

κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ώς το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
=====================================
ΔΕΣΤΕ ΤΟ ΜΟΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΕ VIDEO ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ

http://vaspikart.blogspot.com/2011/12/blog-post_07.html

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================

Β.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ:ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΩ ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΩ

Β.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΩ ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΩ.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ 

Ν.ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ 

"ΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ"

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Άκου ρε γιε της καλογριάς,
ο φίλος σου είμαι ο πανουργιάς
και το δεξί σου χέρι
κι εκείνος που καλύτερα
απ' ολουνούς σε ξέρει.

Λένε πως παίζεις με χανουμάκια,
με τουρκοπούλες και καλογριές
και σ' αραδιάζουνε βρισιές.
Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες,
με ντερβησάδες στήνεις χορό
και με ρωτάν και τι να πω;

Λένε πως έχεις αλισβερίσι,
μ' Αλή Πασάδες κάνεις χωριό
και σε ρωτάω τι να τους πω.

Πες τους ρε φίλε πανουργιά,
(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά,
έχω και τουμπερλέκια
κι όπως γουστάρω τα βαρώ
και σπάω τα ζεμπερέκια.

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό,
είναι τ' αρχίδια μου τα δυο.

Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,
όπως στα λέω να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης σεβνταλής,
Καραϊσκάκης μπεσαλής.

Καραϊσκάκης γεια χαρά,
γεια σου ρε γέρο του Μοριά
και γεια που σ' αγαπάνε.
Γεια τους που δε λυγίζουνε
και που δεν προσκυνάνε.

Λένε για μένα τα καρακόλια,
άκου τι λένε να μη γαμεί,
μίλα κι εσύ ρε Θοδωρή.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Κολοκοτρώνης και Γιωργής,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Γεια σου ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά,
γεια σας παιδιά μου αητόπουλα,
που 'χετε αητό πατέρα
κι όποιος δε με κατάλαβε,
τότε ας μας κάνει αέρα.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
μαζί τους είμαστε κι εμείς
μαζί σας είμαστε κι εμείς.

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================

Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΑΝΑΚΑΛΩΝΤΑΣ ΠΟΤΑΜΟΥΣ

Τετάρτη 21 Μαρτίου, λίγο πριν τις δώδεκα το μεσημέρι. Εαρινή ισημερία. Παγκόσμια ημέρα ποίησης. Πρέπει να πω ότι αντιπαθώ όλες τις παγκόσμιες εορταστικές μέρες που εορτάζουν υπομνηστικώ τω τρόπω αυτό που δεν έχει κατακτηθεί και που το εορτάζουμε αντί να το προσπαθούμε, υποβιβάζοντάς το σε κατάσταση ύπνωσης στην καλύτερη περίπτωση και σε διασωληνωμένο κώμα στη χειρότερη. Αλλά όμως μια φορά το λιτανεύουμε για να ξορκίσουμε το κακό και την κακιά ακρίδα που έχει πέσει στα χωράφια μας και τρώει τα σωθικά μας κάπου στο μέλλον.

Ας είναι. Σήμερα έχουμε γιορτή σκέφτομαι και κατηφορίζω από το Παγκράτι, με τα πόδια, τη Βασιλέως Γεωργίου για να φτάσω (μεταξύ Προεδρικού Μεγάρου και Μαξίμου) στον Εθνικό Κήπο και από 'κει να κατηφορίσω προς την οδό Σταδίου για τη συγκέντρωση των ποιητών. Πριν τη διασταύρωση με τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, βλέπω μπροστά μου μια ομάδα 15-20 κοριτσιών σε ηλικία πρώτης ή δεύτερης τάξης Λυκείου (όποιος έχει παιδιά σ' αυτές τις ηλικίες καταλαβαίνει τους ομήλικους) να κατηφορίζουν γελώντας και πειράζοντας... εξονυχιστικά η μια την άλλη, όλες τις... όλες και όλες όλο τον κόσμο. Περνάμε μαζί το φανάρι της Βασιλέως Κωνστνατίνου στο άγαλμα του Τρούμαν, βλέπω ανάμεσά τους δύο κυρίες, καθηγήτριες υποθέτω, και για λίγα δευτερόλεπτα είμαι μέλος της παρέας (αρκετά αμήχανο πρέπει να πω) μέχρι τη διασταύρωση με τη Ρηγίλλης. Προσπαθώ να προσπεράσω. Φυσικά τα κορίτσια δεν μου δίνουν καμία σημασία, κανένας φόβος δεν συντάσσει την ωραία τους ασυνταξία.

Είναι -επιτέλους- άνοιξη, έχει ήλιο, είκοσι κορίτσια προελαύνουν, είναι λίγο πριν τις δώδεκα το μεσημέρι κι εγώ πηγαίνω προς τη συγκέντρωση των ποιητών. Έχω σχεδόν προσπεράσει όταν ένα κορίτσι γυρίζει και μου λέει: "Καλημέρα σας, σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα ποίησης" και μου δίνει ένα χαρτάκι σε μέγεθος κορδέλας. "Το ξέρω", πρόλαβα να ψελλίσω βλακωδώς και απομακρύνθηκα. Κοίταξα το χαρτάκι: "Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουνε". Ο στίχος του Μιχάλη Κατσαρού. Γυρνώ πίσω και τις βλέπω. Δίνουν χαρτάκια σε όλους τους αστυνομικούς που συναντούν στον δρόμο τους. Γελούν. Παίζουν με την ποίηση. Είναι ποίηση. Μπαίνω στον Εθνικό Κήπο και με πιάνουν τα κλάματα. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί κάτι κορίτσια σ' αυτή την απέραντη, άναρχη, ατελεύτητη, κατακλυσμιαία ωραιότητα του κακού και του καλού, του ψευδούς και του αληθινού, του σιωπηλού και του τυμπανισμένου που είναι (όπως και τόσα άλλα) η ποίηση, μου έκαναν δώρο τη στιγμιαία της σκοτεινή φωτεινότητα.

Ύστερα έφυγα. Άραγε τι να σκέφτηκαν οι αστυνομικοί αν διάβασαν τα χαρισμένα στιχάκια; Άραγε τι θα πει λαός; Άραγε τι θα πει ποίηση μέσα στον καθένα; Ποιος είναι ο κλειδάριθμος που καθηλώνει τις εξουσίες και αποκαθηλώνει τις θυσίες; Ποια είναι η ποίηση (και δεν εννοώ την ποίηση των γραφόμενων ποιημάτων) που μπορεί να ανατρέψει καθεστώτα; Όλα τα καθεστώτα των πεποιθήσεων, των βεβαιοτήτων, των κυριαρχήσεων, των πρόχειρων κερδών από τις τραγικές απάτες των έντιμων προθέσεων. Που δεν οδήγησαν πουθενά παρά μονάχα στα γενέθλια του τρόμου που είναι το αποτέλεσμα μιας αλλεπάλληλης ήττας όπου σωριάζεται η μια πάνω στην άλλη, ώσπου στο τέλος σημαιοστολισμένη, όπως η επιθετική άγνοια στις χυδαίες συλλογικότητες, απελευθερώνει τις ανάπηρες ελευθερίες που με τη σειρά τους οδηγούν στις σημαιοστολισμένες δουλείες.

Εδώ είμαστε. Σ' αυτόν τον τρόμο των σημαιών. Σ' αυτόν τον τρόμο που αναλαμβάνουν τα ωραία κορίτσια καθώς μοιράζουν σαν αντίδωρο τη χειμαζόμενη ύλη των ανθρώπων. Την ποίηση. Είπα τρόμο και εννοώ ότι το σύστημα είναι πανίσχυρο και θα αποκλείσει κάθε νόημα που εκφεύγει. Κάθε κορίτσι που βαδίζει ανήμερα της ποίησης και μοιράζει στιχάκια του Μιχάλη Κατσαρού γελώντας, αγνοώντας την απειλή, με μια τσιχλόφουσκα που σκάει όπως ο χρόνος σ' ένα ποίημα του Σεφέρη, ή με άλλο τρόπο, σ' ένα αισχρό εξυπηρέτημα νόμου χαράματα μέσα στη Βουλή των Ελλήνων.

Ας τα αφήσουμε όμως όλα αυτά. Ας τους αφήσουμε και τους μάκαρες της αριστερής όχθης -τώρα που εορτάζουμε το ζείδωρο ψεύδος- κι ας σκεφτούμε με ποιους ήμασταν χτες και ποιοι είμαστε σήμερα. Ποιας σημαίας άνθρωποι. Πάει να πει ποιου σθένους, ποιας σκέψης, ποιου ήθους και προπαντός ποιας λύπης που ματώνει παλεύοντας με τη λήθη, μετρώντας εκατόμβες νεκρών καθημερινώς και αδιαλείπτως. Επ' αυτού γράφει ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, ήδη από το 1966, στις "Σημειώσεις για μια επέτειο γενεθλίων". "Χτες ακόμα είμαστ' έτοιμοι να πεθάνουμε μαζί τους/ σήμερα ζούμε κοιτώντας το ρολόι/ γιατί η χλόη γίνεται άχυρο κι ο Αύγουστος Σεπτέμβρης./ Έρχεται η ώρα κι οι αρχηγοί σημαίνουν υποχώρηση/ τραβιούνται πίσω τα νερά μένουν ξανά γυμνές οι ξέρες/ ανακαλούνται οι ποταμοί και τα τραγούδια των νεκρών/ "Ήτανε λάθος" ο άνεμος που σήκωσε σημαίες/ - τώρα οι σημαίες κείτονται στα καταστατικά/ οι λέξεις που έβαζαν φωτιά γίνονται πάλι λέξεις./ ...Μόνο το πολυβόλο συνεχίζει να θερίζει τα χρόνια μας/ κάθε μέρα σκύβουμε περισσότερο ν' αποφύγουμε τις σφαίρες/ κάθε μέρα ξεχνάμε τους φίλους που σταμάτησαν να γερνούν/ χτες ακόμα είμαστ' έτοιμοι να πεθάνουμε μαζί τους/ σήμερα ζούμε κοιτώντας το ρολόι".

Ένα ποίημα. Να το δώσεις σ' ένα κορίτσι. Να το μοιράσει παντού. Ένα κορίτσι όπου μπορεί να ζήσει ανακαλώντας ποταμούς, σηκώνοντας τις σημαίες από τα καταστατικά, σηκώνοντας τις λέξεις από τις λέξεις τους. Ένα κορίτσι που δεν ζει κοιτώντας το ρολόι και ζει κοιτώντας στον καθρέφτη όπου καίγονται οι δικές του λέξεις, οι δικές του σημαίες, μέσα στη χώρα όπου η ήττα είναι απλώς ένα ποιητικό κορμί του έρωτος.

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ:ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Στην οδό Αιγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!

Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών

Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.

Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από

            τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.

Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε

Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,

Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε

Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες,

Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες

Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα

            οι ίδιοι στα παιδιά τους

Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα

Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών

            των παιδιών τους.

Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται

            η Τράπεζα Συναλλαγών

- εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται-

Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως

-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν-

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής

Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία,

            τις ωραίες εκκλησιές

Η Ελλάς των Ελλήνων.

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================

ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ:ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ,ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ,ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ

Τώρα, στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια θα φτάσει

Εγώ αποβλέπω, σ' ένα μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με Κόρες πέτρινες και που κρατούν λουλούδια. Θα 'ναι

νύχτα και Αύγουστος

Τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Και τα

βουνά ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω απ' τη

γραμμή του ορίζοντα

Οσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Και μια λύπη άγνωστης

γενεάς

Που από ψηλά

κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο

κόρης οφθαλμού που πρωτο-

Εισέρχεται στον έρωτα και τ' άλλο το χρυσό, που όπου

κι αν το τοποθετείς ιουλίζει.

Τραβάτε τα κουπιά οι στα σκληρά εθισμένοι. Να με πάτε

κει που οι άλλοι παν

Δεν γίνεται. Δεν εγεννήθηκα ν' ανήκω πουθενά

Τιμαριώτης τ' ουρανού κει πάλι ζητώ ν' αποκατασταθώ

Στα δίκαιά μου. Το λέει κι ο αέρας

Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει

θάνατος

Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ο Ιούδας

Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος. Πελώριες άρπες πού και

πού θ' ακούγονται και

Με το λίγο της ψυχής μου κυανό η Όξω Πέτρα μεσ'

από τη μαυρίλα

Θ' αρχίσει ν' αναδύεται. Μικρές θεές, προαιώνια νέες

Φρύγισσες ή Λυδές με στεφάνι ασημί και με πρασινωπά

πτερύγια γύρω μου άδοντας θα συναχτούν

Τότε που και του καθενός τα βάσανα θα εξαργυρώνονται

Χρώματα βότσαλου πικρού: τόσα

Με περόνες πόνου όλες σου οι αγάπες: τόσα

Του βράχου η τύρφη και του άφραχτου ύπνου σου η

φρικαλέα ραγισματιά: δυο φορές τόσα

Ώσπου κάποτε, ο βυθός μ' όλο του το πλαγκτόν κατάφωτο

Θ' αναστραφεί πάνω από το κεφάλι μου. Κι άλλα ώς

τότε ανεκμυστήρευτα

Σαν μεσ' από τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν

Ιχθείς του αιθέρος, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων

κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη

Ενώ μακριά στο βάθος θα γυρίζει ακόμα η γη με μια

βάρκα μαύρη κι άδεια χαμένη στα πελάγη της.

("Τα ελεγεία της Οξώπετρας", 1991)

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================

Θ.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ:ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ

Θ.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================

Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ:ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 200 πχ

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ

                                                    

                                              ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ ART

         ==========================================================